بررسی حساسیت in vitro استافیلوکوکهای اورئوس جداشده از نمونه های بالینی کودکان بستری شده در بیمارستان حضرت علی اصغر (ع) تهران نسبت به آنتی بیوتیک تیکوپلانین و فاکتورهای خطرساز مقاومت به آن طی سالهای ۱۳۸۸ تا ۱۳۸۹

زمینه و اهداف: عفونت های استافیلوکوک اورئوس به عنوان یکی از خطرناک ترین و مرگبارترین عفونت های دوره کودکی با مقاومت به آنتی بیوتیک ها در طی چند دهه گذشته و حتی افزایش مقاومت به ونکومایسین، در تمام دنیا به عنوان یک مشکل جدی مطرح هستند. بدین ترتیب نیاز به یافتن جایگزینی مناسب و مطمئن و همچنین مجدود کردن مصرف ونکومایسین از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. تیکوپلانین یک آنتی بیوتیک باکتریوسیدال گلیکوپپتیدی است که حتی روی استافیلوکوک های مقاوم به متی سیلین تاثیر باکتریسیدال با نفروتوکسیسته ناچیز داشته و مصرف عضلانی آن نیز امکان پذیر است اما در مورد مقاومت سویه های استافیلوکوک اورئوس در نمونه های بالینی کودکان در کشور ما مطالعه کافی وجود ندارد. روش بررسی: در مطالعه ما بطور روتین از تمام بیماران مشکوک به عفونت که از تاریخ 1/12/1388 تا تاریخ 1/7/1389 در بیمارستان کودکان حضرت علی اصغر (ع) بستری بوده اند کشت نمونه بالینی به عمل آمد و کلیه کشت های استافیلوکوک اورئوس مثبت وارد مطالعه ما شد. سپس محقق پژوهش، با حاضر شدن بر بالین بیمار به جمع آوری اطلاعات مربوطه و فاکتورهای خطرساز باقوه پرداخت. در روزهای بعد تا زمان ترخیص نیز بیمار ویزیت شده تا سیر بالینی، فاکتورهای زمینه ای، فاکتورهای خطرساز بالقوه درمانهای انجام شده و نتیجه بیماری مشخص گزدد. پس از تایید نمونه ها از نظر استافیلوکوک اورئوس ازمایش تعیین حساسیت با روش انتشار دیسک بر اساس استاندارد clsi انجام شد. mic آنتی بیوتیک teicoplanin با روش e-test، تعیین گردید. پایین ترین مقداری که هاله عدم رشد دیده شد. به عنوان mic در نظر گرفته شد. برای تعیین مقاومت به متی سیلین از محیط مول هینتون آگار حاوی 6 میکروگرم اگزاسیلین در لیتر استفاده شد. (clsi-m100-s20) یافته ها: از 1/12/1388 تا 1/7/1389 تعداد 30 نمونه استافیلوکوک اورئوس از 30 کودک بستری شده در بخش های مختلف بیمارستان فوق تخصصی آموزشی حضرت علی اصغر (غ) تهران جدا گردید. بیشتر بیماران مذکر (7/56 %) و اکثرا در گروه سنی از بدو تولد تا 6 ماهگی ( 53.3 % ) بودند. طبق تعریف اکثر موارد عفونت (63.3 %) از نوع عفونت بیمارستانی بود. محل جداسازی نمونه استافیلوکوک اورئوس در بیشتر بیماران از زخم (20 % ) و سپس خون و تراشه بود. از نظر وجود ریسک فاکتور ابتلا به عفونت استافیلوکوک اورئوس در کل 70 درصد بیماران بیماری زمینه ای داشتند. اغلب بیماران (80 %) مصرف قبلی آنتی بیوتیک را در 6 ماه گذشته داشتند. 63.3 درصد بیماران در بخش icu بیستری بودند. 16.7 درصد بیماران در حال دریافت کموتراپی و 23.3 درصد سابقه قبلی عمل جراحی داشته و 16.7 درصد در بدو مراجعه نوتروپنیک بودند. در حین درمان این بیماران، برای (93.3 درصد) بیماران به طور همزمان از داورهای بالقوه نفروتوکسیک استفاده شد و 23.3 درصد بیماران در سیر بالینی شان دچار افزایش سطح bun/cr شدند. بعد از انجام روش آزمایشگاهی e-test مشخص شد که تمام بیماران مورد مطالعه، به آنتی بیوتیک تیکوپلانین حساس بودند. 14 مورد (46.6 درصد) نیز به متی سیلین مقاوم بودند از نظر نتیجه نهایی عفونت 73.3 درصد بیماران بعد از درمان بهبود یافته و 16.7 درصد بیماران نیز باوجود درمان فوت شده و وضعیت نهایی 10 درصد بیماران به دلیل ترخیص با رضایت شخصی یا انتقال به مرز دیگر نامشخص ماند.نتیجه گیری: بیشترین موارد جدا شده استافیلوکوک اورئوس در شیرخواران این مرکز مربوط به عفونت های بیمارستانی و بخصوص در icu بود که در کودکان با بیماری زمینه ای رخ داد. تمام موارد از نظر in vivo به آنتی بیوتیک تارگوسید حساس بودند. اما با دورهای متعدد دیگر که بالقوه نفروتوکسیک هستند درمان شدند. استفاده بجا از این داور بجای ونکومایسین در این گروه از بیماران ممکن است ضمن کاهش مصرف ونکومایسین به ترخیص سریع تر کاهش عوارض جانبی شنوایی و کلیوی و رضایت مندی بیشتر بیماران کمک کند.